Herman Veraart 24-10-1930 – 04-02-2012 | Leven en werk

Herman Veraart 24-10-1930 – 04-02-2012 | Leven en werk

Om een vol leven van 81 jaar in 6 minuten te schetsen, moet je veel weglaten. Dat is moeilijk. Mijn vader – Herman Veraart –  was daar ook niet al te goed in. Hij vertelde zijn verhalen liever iets langer, maar hij wist het boeiend te brengen.

Hij werd geboren in Waterlandkerkje en hield altijd een speciaal gevoel bij West-Zeeuws-Vlaanderen. In de jaren 70-80 hadden we een stacaravan bij Nieuwvliet en daar was hij bijzonder graag.

De eerste kennismaking

Na de kweekschool in Brabant en een tijd in de luchtmacht maakte hij zijn start in het onderwijs in Beverwijk. Hij leerde Ma kennen en voelde zich altijd geweldig thuis in haar dorp Akersloot. Dat kwam natuurlijk ook door de warmte en gezellige drukte in het grote gezin Van Vliet.

Aardenburg

In 1956 trouwden mijn ouders en emigreerden zij naar Aardenburg. Jos werd daar geboren en ik twee jaar later in Hulst. Daar was Pa inmiddels leraar aan de huishoudschool. Maar hij was ook secretaris van de voetbal in de bewogen glorietijd van HVV’24 en lid van de gemeenteraad.

Terneuzen

Halverwege de jaren 60 verhuisden we naar Terneuzen. Pa gaf les aan de jonge kerels van de UTS-MTS, waarover wij tot maar twee weken geleden de prachtigste verhalen hoorden. De school kwam altijd bij ons thuis. Leerlingen en collega’s van Pa en Ma hadden wij vaak op bezoek. Later ook vanuit het lyceum Petrus Hondius en daarna de avondschool-het volwassenenonderwijs. Nog later waren er de bijlessen die hij samen met Ma aan de kinderen gaf. Met veel verschillende functies (onderwijzer, leraar, decaan, rector) op uiteenlopende schooltypes ten tijde van grote veranderingen heeft Pa een prachtige en gevarieerde loopbaan in het onderwijs gehad.

Sociaal bewogen

Pa was, zeker vroeger, weleens even driftig, maar altijd was hij sociaal bewogen en ook vooruitstrevend in initiatieven. Hij ontwikkelde een eigen methode voor de lessen Nederlands in het mbo. De boeken werden succesvol uitgegeven. De extra inkomsten ook. Hij was geen strenge opvoeder. Dat kleinkinderen door grootouders worden verwend, dat is normaal. Minder gebruikelijk was het dat ook wij kinderen altijd al verwend waren. Pa speelde letterlijk en figuurlijk voor Sinterklaas.

Levensgenieter

En hij hield dus van uitstapjes. En misschien overdreef hij wel. Want de herfstvakantie was een mooi moment om in Antwerpen naar de film te gaan. Maar dan wel meteen een middag- en een avondfilm en tussen de films door lekker eten op het Astridplein. Of we gingen naar het Sportpaleis voor de zesdaagse. Of naar grote voetbalwedstrijden die steevast een verlenging kregen. Want Pa was een plakker, altijd als laatste naar huis. Volgens hemzelf moest hij namelijk tot het eind toe opletten dat alles goed verliep.

Uitstapjes – Groot en Klein

Hij kon ook de laatste jaren nog genieten van even ergens koffiedrinken en onder de mensen zijn. Of van bezoek ontvangen. Of zelfs van gewoon boodschappen doen bij de Jumbo. Zo’n klein uitstapje werd op slag een groot succes als hij oud-leerlingen of kennissen van vroeger tegen was gekomen. Vroeger waren het geen kleine uitstapjes. Vijf weken weg in de zomer. Naar Spanje, in de jaren 60 toen dat nog enorme expedities waren. Wekenlange voorbereidingen, route uitstippelen, papieren in orde maken. Meerdere malen werden het groepsreizen met meerdere gezinnen uit de familie en vriendenkring. Wat een pret en wat een mooie verhalen vol dierbare herinneringen.

Verhuizingen

De eerste helft van zijn leven is hij geregeld verhuisd. Hij heeft toen op 10 plaatsen gewoond. De tweede helft van zijn leven, ongeveer 40 jaar lang, woonde hij op één en dezelfde plek, in de Scheldeflat. Met het uitzicht op het water en de scheepvaart. Met actieve periodes in de vereniging van eigenaren en plezierige contacten met veel buren.

Kleinkinderen

De kleinkinderen Ashley en Nils groeiden op in de tijd dat de gezondheid van Pa en Ma al achteruitging. Maar dat weerhield opa en oma niet om er ten volle van te genieten en er alles voor te doen. Toen samen met Mariëtte ook haar dochter Mischa in onze familie kwam, werd ze als een grote kleindochter verwelkomd en gelukkig heeft Pa ook Mischa’s dochtertje Mayra nog een paar jaar meegemaakt.

Vlissingen

Mijn vader was ook een bekende verschijning in mijn woonplaats Vlissingen. Ashley en Nils naar school brengen, naar ballet, naar voetbal, naar zwemles of naar een kinderfeestje. Even wat boodschappen, praatje hier en daar. Hij kon Bianca en mij vertellen hoe het met onze buren ging. De laatste jaren werd hij op al die plaatsen vaak gemist.

Ouder worden

Want dat ging allemaal niet meer. Zijn wereld werd kleiner en kleiner. Zijn zieke longen verhinderden veel, maar toch hebben we nog veel mooie momenten beleefd. Zelfs afgelopen zaterdag nog. Hij wilde nog wel meer, maar kon niet meer zo snel, niet meer zoveel als hij eigenlijk had gewild. En uiteindelijk kon hij helemaal niet meer. Dus zijn wij vandaag hier met u allen samen, om afscheid te nemen, met tegenstrijdige gevoelens. Er is dankbaarheid voor wat Pa heeft betekend en dat hij toch nog zo lang bij ons is geweest. Maar er is ook het verdriet dat we hem voortaan moeten missen.

Tegenstrijdigheid

Tegenstrijdigheid zit ook in de rij woorden uit Connie Palmen’s boek “In Memoriam”:

Nooit

Altijd

Voor altijd nooit meer

Ton Veraart | Terneuzen, 10 februari 2012